Tortellini - smak słonecznej Italii

Słowiańska nazwa pierogi wywodzi się albo ze staro - cerkiewno - słowiańskiego„piru” oznaczającego „święto”, „ucztę”, albo od prasłowiańskiego słowa „piera” - „rodzaj nadziewanego ciasta”.

Pierogi są popularne w bardzo wielu krajach. Pochodzą prawdopodobnie z Chin; do Włoch przywiózł je prawdopodobnie Marco Polo, a stąd rozprzestrzeniły się na resztę Europy. W samych Włoszech istnieje kilka rodzajów pierogów. Nazwa tortellini to liczba mnoga od tortellino, co w wolnym tłumaczeniu oznacza małe ciasto. Tortellini to specjalność kuchni bolońskiej. Ciasto na nie wyrabia się jak na wszystkie pierogi - z mąki i wody, można (ale niekoniecznie) dodać jedno jajko. Cienko je wałkujemy, wykrawamy niewielkie krążki, na które nakładamy farsz mięsny, grzybowy lub serowy. Zazwyczaj jest to kompozycja mięsa, warzyw, grzybów lub serów. Ostatnio pojawiły się tortellini z farszem szpinakowym. Najczęściej stosuje się cielęcinę i drób, czasem wieprzowinę.

Najsmaczniejsze - ale i najdroższe w przygotowaniu - są tortellini z nadzieniem z szynki prosciutto crudo czy lekkiego, półtłustego i lekkostrawnego sera garna paddano. Składamy pierożek na pół, zalepiamy, tworząc niewielką „falbankę”, a na koniec zawijamy wokół palca, co nadaje im charakterystyczny kształt przypominający (przynajmniej mnie) uszko. Legenda głosi, że bogini miłości Wenus przybyła do zajazdu w Bolonii na spotkanie z Jupiterem. Zachwycony jej widokiem kucharz nie mógł powstrzymać się od podglądania jej przez dziurkę od klucza, jednak przez mały otwór dostrzegł wyłącznie jej pępek i na jego wzór ulepił pierożki. Inna wersja tej legendy głosi, że działo się to w Castelfranco Emilia i że podglądana była Lukrecja Borgia.

Po ugotowaniu podajemy tortellini z sosem pomidorowym i posypujemy tartym parmezanem. Oczywiście, można tworzyć różne odmiany pierożków tortellini - ludzka inwencja ma duże możliwości - ale z Włochami kojarzą się właśnie tak przyrządzone, jak napisałam wcześniej.

Ogólnie kuchnia włoska jest postrzegana jako kuchnia bardzo zdrowa, lekka i smaczna. Dominują w niej potrawy mączne (makarony, pierożki: ravioli lub tortellini, a także kopytka - gnocchi, pizza, focaccia) oraz warzywa jak pomidory, (tak, tak, to też warzywo), cebula, czosnek, karczochy, szpinak, szparagi. Powszechnie stosuje się oliwę z oliwek, oliwki i świeże zioła: bazylię, oregano, rozmaryn i tymianek. Nic więc dziwnego, że wiele włoskich przepisów rozpowszechniło się na całym świecie.

Szkoda tylko, że w naszym zabieganym świecie coraz mniej mamy czasu zarówno na samodzielne przygotowywanie posiłków , jak i na ich celebrowanie w rodzinnym gronie. Przecież nie chodzi tu tylko o obżeranie się - przy wspólnym obiedzie omawiało się kiedyś bieżące sprawy rodzinne, wspólne zjedzenie np. kolacji z sąsiadami sprzyjało zawieraniu i zacieśnianiu przyjaźni oraz rozmowom na różne tematy. Dziś wiele gotowych produktów kupuje się w sklepach, choć z pewnością maszynowa produkcja nie umywa się do tej domowej. Kiedyś każda gospodyni miała swoje małe „sekrety” na szybsze i smaczniejsze przygotowanie jakiejś potrawy, kumy dzieliły się nimi w wielkim zaufaniu. Cóż, „zawód” kury domowej wychodzi z mody.

Na zakończenie podajemy przepis na mniej typowe zastosowanie tortellini, Chodzi o zupę z tortellini.

Składniki:

• 1 korpus z kurczaka,
• 1 paczka pierożków z tortellini,
• 500 g pieczarek,
• 100 g sera topionego cheddar,
• 1 por,
• 1 seler,
• Natka pietruszki,
• 2 łyżki masła,
• Sól, pieprz.

Wykonanie:

Z mięsa drobiowego oraz 1,5 litra wody ugotować rosół. Pieczarki oczyścić, umyć, pokroić w kostkę i usmażyć na maśle. Dodać do rosołu, włożyć ser, pierożki tortellini, całość gotować około 10 minut. Pod koniec dodać zielone części pora, seler, natkę pietruszki. Doprawić solą i pieprzem. Podawać w głębokich miseczkach. Smacznego!