Dawniej koryta rzek, dziś popularne deptaki

La Rambla

Przez miejscowych nazywana też Las Ramblas (w hiszpańskim), bądź Les Rambles (w katalońskim). Dziś jest słynną, ruchliwą ulicą w centrum Barcelony i dwukilometrowej długości deptakiem w średniowiecznej dzielnicy Barri Gotic.

Prowadzi od Plaça de Catalunya (największego placu w Barcelonie) w kierunku wybrzeża i znajdującego się tam pomnika Krzysztofa Kolumba. Zwłaszcza w godzinach wieczornych, gdy gorączka nie doskwiera tak dotkliwie jak za dnia, ulica zapełnia się mimami, grajkami, straganami, kawiarenkami na wolnym powietrzu i oczywiście nieprzebranymi tłumami miejscowych oraz turystów. Każdego dnia przemierza ją 150 tysięcy osób.

Dzień na Rambli kończy się o ok. czwartej nad ranem, aby za dwie godziny zacząć się od nowa. Nie jest zatem przesadą powiedzenie, że życie kipi tam przez całą dobę.

Oficjalnie La Rambla stanowi ciąg krótszych ulic, z których każda nosi inną nazwę. Dlatego powstała forma liczby mnogiej - Les Rambles. Poczynając od Plaça de Catalunya kolejno są to: Rambla de Canaletes, Rambla dels Estudis, Rambla de Sant Josep, Rambla dels Caputxins oraz Rambla de Santa Monica.

Koryto przekształcone w deptak
La Rambla w hiszpańskim oraz katalońskim oznacza „przerywany przepływ wody” i nazwa ta nie jest przypadkowa. Dawniej płynęła tędy duża rzeka, spływająca z gór Sierra Collserola, która potem wyschła. Postanowiono nie zmarnować ukształtowanego naturalnie dna i wybrukowano je dla pieszych.

Pola Elizejskie

Avenue des Champs-Élysées to dziś główna, reprezentacyjna aleja Paryża rozciągająca się na długości trzech kilometrów, potocznie nazywana po prostu Pola Elizejskie. Łączy Plac Zgody (Place de la Concorde) z placem Charles’a De Gaulle’a, ze względu na promieniście rozchodzące się od niego ulice, określany jest również jako Plac Gwiazdy. Po obu stronach alei znajdziemy liczne teatry restauracje, kina oraz ekskluzywne sklepy, należące do najdroższych w Paryżu.

Jak było wcześniej?
Na miejscu obecnych Pól Elizejskich do roku 1616 znajdowały się pola uprawne. Katarzyna Medycejska zapragnęła poprowadzić przez środek drogę wysadzaną drzewami. Był to początek przemiany bagnistego wcześniej obszaru. Początkowo była to jednak raczej alejka, w niczym nie przypominająca dzisiejszej potężnej ulicy. W roku 1640 roku drogę przedłużono z Luwru do Ogrodu Tuileries, a w roku 1724 do Placu Gwiazdy.

W XVIII wieku Pola Elizejskie były modnym deptakiem spacerowym i miejscem spotkań arystokracji (Pospólstwo i plebs nie miały tam wstępu). Na przechadzki z przyjaciółmi chodziła tam m.in. Maria Antonina. Z czasem Pola Elizejskie zostały wchłonięte przez aglomerację Paryską i po upadku arystokracji na pewien czas utraciły swój splendor. Dopiero na początku XIX wieku aleja została zaopatrzona w chodniki, oświetlenie gazowe i fontanny. Później Aleja była wielokrotnie przebudowywana. Ostatnia większa przebudowa miała miejsce w 1993 roku, kiedy zdecydowano się poszerzyć chodniki.

Co roku podczas francuskiego święta narodowego wzdłuż alei odbywa się defilada wojskowa. Poza tą, charakterystyczną już dla Pól Elizejskich uroczystością, teren jest często wyłączany z ruchu z powodu odbywających się wystaw oraz imprez - szczególnie w okresie letnim.