Peru - Arequipa - relacja z wakacji

Arequipa - drugie co do wielkości miasto w Peru, liczy sobie ok. 700 tys. mieszkańców. Jednak nie „rozmiar” tego miasta świadczy o jego wyjątkowości. To dość elitarne, dobrze prosperujące miasto, z kolonialnymi zabytkami, należącymi do najpiękniejszych w kraju. Piękne jest również jego położenie: na wysokości ok. 2300 m. n.p.m. (to tak dla lepszego zobrazowania pomiędzy wysokością naszego Kasprowego a Rysów!), w otoczeniu wiecznie białych szczytów 5-6-tysięczników gór Cordillera Volcanica z charakterystycznym stożkiem wulkanu El Misti (wys. 5822 m n.p.m.) i najwyższym - Chachani (6075m). Nazywana jest też intelektualną stolicą współczesnego Peru, albo Białym Miastem - z racji wielu budowli wzniesionych z białej skały wulkanicznej (tufu o nazwie sillar).

Pobyt w Arequipie miał dla nas podwójne znaczenie. Po pierwsze mogliśmy spokojnie zwiedzić to naprawdę ciekawe miasto, a drugie - może nawet ważniejsze(!) znaczenie - to możliwość stopniowej aklimatyzacji do przebywania na coraz większej wysokości. Zaczynaliśmy od poziomu morza (Lima, przejazd wzdłuż wybrzeża), płaskowyż Nazca - niewiele wyżej, teraz mamy ponad 2300 metrów, a czeka nas jeszcze dłuższy czas na wysokości przekraczającej 3500 m. nad poziomem morza. Z tego względu Arequipa stanowi właśnie idealną wysokość „stopniowania wrażeń”.

Już sam hotel, w jakim zatrzymaliśmy się - okazał się ciekawym obiektem. Jego nazwa „Monasterio” nie została wymyślona z tego powodu, że Arequipa słynęła kiedyś z licznych klasztorów, ale właśnie ten budynek, był w przeszłości klasztorem, a teraz stanowi hotel. Jego lokalizacja - w ścisłym centrum miasta - umożliwiła nam przyjemne spacerowanie po różnych uliczkach i zakątkach, zarówno w ciągu dnia, jak i wieczorem. A że Arequipa jest chyba najbezpieczniejszym miastem Peru, nie było żadnych ograniczeń zewnętrznych w swobodnym poruszaniu się.

Zwiedzanie ograniczyliśmy do najważniejszych obiektów:

• Barokowy kościół jezuitów - La Compania (z XVII w.) - wewnątrz przyciąga uwagę główny ołtarz - bogato zdobiony, złocony, stanowiący arcydzieło peruwiańskiego baroku. Po wyjściu z kościoła, obok, od strony ulicy Moran przechodzimy na dziedziniec klasztorny z krużgankami. Tutaj dostrzegamy kamienne filary kunsztownie zdobione rzeźbionymi ornamentami. Motywy zdobień na kolumnach to przeplatanka wpływów chrześcijańskich z Europy (np. kwiat lilii, symbol „I.CH.S.”) z miejscowymi symbolami: kwiat andyjski, muszla, papaja z Arequipy, żygacze - przypominają pumy i okrągłe twarze ludzi znad jeziora Titicaca... Takie przenikanie się wpływów europejskich z lokalnymi tradycjami Indian widoczne są w wielu miejscach na terenie całego Peru.
• Plaza de Armas - centralny plac miasta, zbudowany na planie dużego kwadratu; Środkową część placu zajmuje park z palmami, trawnikami, ławeczkami, zielonymi i kwitnącymi krzewami. Północną ścianę placu zajmuje fasada katedry, pozostałe boki to ulice z kamiennymi budynkami, z arkadami, rzeźbionymi zdobieniami... Cały plac oświetlają wieczorem stare, gazowe latarnie.
• Neoklasycystyczna katedra z dwoma bliźniaczymi wieżami - z zewnątrz okazała z racji rozmiarów i zdobień fasady, w środku - raczej prosta i skromna. Istotnymi elementami wystroju wnętrza są: ozdobny żyrandol i artystycznie rzeźbiona w drewnie ambona - z roku 1879, wykonana przez francuskiego mistrza - Rigota. Ciekawostkę stanowią tu też trzy kontrowersyjne witraże, przedstawiające postacie świętych ... z twarzami: K. Marksa, F. Kastro i E. Che Guevara.
• Klasztor św. Katarzyny - Monasterio de Santa Catalina (z XVI w. a dokładnie - z 1579 r.), udostępniony dla zwiedzających dopiero od 1970 r., kiedy to zakonnice przeniesiono do nowszego lokum. Zwiedzanie klasztoru - to autentyczne przeniesienie czaso-przestrzenne do małego hiszpańskiego miasteczka sprzed czterech wieków.
  Cała zabudowa klasztorna nie stanowi jednego budynku, lecz całe miasteczko, z wyodrębnionymi placami, pokaźnym ogrodem i ulicami, z których każda ma swoją nazwę i specyfikę. W ogrodzie rośnie m.in. specjalna odmiana papai arequipańskiej (mniejsza od zwykłej papai, dobra na soki).

Budynki przy poszczególnych ulicach malowane są jednym kolorem, każda ulica innym. Np. najdłuższa ulica - Toledo - ma czerwone ściany domów, ul. Sevilla - szersza, prowadzi do kościoła; na jednym z placów stoi fontanna, która dostarczała wody do łaźni zakonnej.

Zwiedzanie rozpoczyna się od rozmównicy - pomieszczenia pozbawionego okien, wyposażonego w alabastrowy dach, przepuszczający śladowe ilości światła słonecznego, dzięki czemu wewnątrz panuje półmrok.

I tak stykamy się z historią warunków i reguły zakonnej. Życie zakonnic przebiegało wg 3 zasad:

1. cisza - aby lepiej poznać siebie,
2. praca - łączność ze społeczeństwem,
3. modlitwa - spotkanie z Bogiem.

Z rozmównicy trasa zwiedzania prowadzi do nowicjatu - pierwszego okresu życia zakonnego, który trwał 4 lata. Tu warunki życiowe były najbardziej surowe: 4 lata w jednej celi z małym okienkiem, przez które podawano posiłki i wodę do mycia. Mając na względzie bezpieczeństwo sióstr (teren sejsmiczny!) łóżko zawsze znajdowało się we wnęce pod łukiem.

Po 4 trudnych latach nowicjatu siostry miały już więcej swobody, przynajmniej w zakresie przemieszczania się po terenie klasztornym, posiłki spożywały wspólnie, w jadalni wyposażonej w eleganckie zastawy i sprzęty, jakie z arystokratycznych domów rodzinnych wnosiły w formie posagu klasztornego.

Najbardziej okazała sala klasztorna: Pedro de Ortega (nazwana ku czci biskupa Arequipy) eksponuje zbiory muzealne, pochodzące z XVII-XVIII w. sprzęty, obrazy, mszały (w j. łacińskim), figury świętych.

Wędrując uliczkami na terenie Monasterio można też sycić wzrok okolicznymi wierzchołkami wiecznie ośnieżonych szczytów, u stóp których leży Arequipa.

• Plac Plaza de Armas, z neoklasycystyczną katedrą,
• Kościół jezuicki La Compania (XVII w.),
• Liczne rezydencje kolonialne (XVIII w.) dzielnicy Yanahuara, w pobliżu Plaza de Armas,
• Klasztor św. Katarzyny - Monasterio de Santa Catalina (z XVI w.)